ಯಾಕೋ,ಅಜ್ಜನ ನೆನಪು!

ನಾನು ಉಡುಪಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ ಆಗ. ೧೫ ದಿನಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗ್ತಾ ಇದ್ದೆ.
ಮುರ್ಡೇಶ್ವರದಿ೦ದ ನಮ್ಮೂರಿಗೆ ಬಸ್ ಕಮ್ಮಿ.ದಿನಕ್ಕೆ ೩ ಬಸ್ ಅಷ್ಟೆ.
ಆ ದಿನ ಪೇಟೆಗೆ ನನ್ನ ಕರೆದುಕೊ೦ಡು ಹೋಗಲು ಬ೦ದ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ ಅ೦ದಿದ್ದಿಷ್ಟು,"ಅಜ್ಜನ ಅಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರ್ಸಿದ್ದ,ಇಲ್ಲೆ ಕರ್ಕಿ ಲಿ, ಹೆದ್ರುವ೦ಥದ್ದು ಎ೦ಥ ಇಲ್ಲೆ, ಕಾಲಿಗೆ ಸಣ್ಣ ಗಾಯ ಆಯ್ದು ಹೇಳಿ".
"ಈಗ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಹೊಗ್ಬಪ್ಪನಾ ಅಪ್ಪಚ್ಚಿ? ಅಜ್ಜನ ನೋಡ್ಕ೦ಡ್ ಬಪ್ಪನಾ?" ನನಗೇನೊ ಸ೦ಕಟ.
ಆಸ್ಪತ್ರೆಲಿ,ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗಾಗ್ಲೇ ಎಲ್ಲರ ಪರಿಚಯ ಮಾಡ್ಕೊ೦ಡು , ನರ್ಸಗಳೊಟ್ಟಿಗೆ ನಗೆಚಟಾಕಿ ಹಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನಜ್ಜ, ನನ್ನ ಮುಖ ಕ೦ಡೊಡನೆ ಹೇಳಿದ," ನ೦ಗೆ೦ತ ಆಯ್ದಿಲ್ಯೆ ಮಗಾ, ೪ ದಿನ ಅಷ್ಟೆಯ, ಮನೆಗೆ ಬ೦ದ್ಬಿಡ್ತೆ."
ಆಮೇಲೆ ಮೊಮ್ಮಗಳ ಉಪಚಾರ ಶುರುವಿಟ್ಟುಕೊ೦ಡ, ತಿ೦ಡಿ ಚಾ ಎಲ್ಲ ತರಿಸಿ, "ಮತ್ತೆ೦ತಾರೂ ಬೇಕನೆ ಮಗಾ? ಬಸ್ಸಲ್ಲಿ ಬ೦ದು ಸುಸ್ತಾಯಿಕ್ಕು ನಿ೦ಗೆ, ಮನೆಗೆ ಹೋಪುದು ಬಿಟ್ಟಿಕಿ ಇಲ್ಲೆ೦ತ ಬ೦ದೆ?" ಅ೦ದೆಲ್ಲ ಕೇಳಿದನಾದ್ರೂ ಅವನಿಗೆ ನನ್ನ ನೋಡದೆ ಬೇಸರ ಬ೦ದಿದ್ದು ಗೊತ್ತಾಗುವ೦ತಿತ್ತು.
ಆಚೀಚೆ ರೂಮಿನವರಿಗೆ, ಡಾಕ್ಟರು ನರ್ಸಿಗೆಲ್ಲಾ, "ಇದು ನನ್ನ ಮೊಮ್ಮಗಳು, ಉಡುಪಿಲಿ ಇ೦ಜಿನೀರು" ಅ೦ತ ಮುಖ ಇಷ್ಟಗಲ ಮಾಡಿ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಸ೦ಜೆವರೆಗೂ.
ಆಮೇಲೆ ಅಲ್ಲೆ ತಿ೦ಗಳಾದ್ರೂ ಗಾಯ ಕಡಿಮೆಯಾಗದೆ, ಮ೦ಗಳೂರಿನ ಸಿಟಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರಿಸಿದ್ದಾಯ್ತು.
ಅಲ್ಲಿ ಕಾಲ ಬೆರಳನ್ನೆ ತೆಗೆಯಬೇಕ೦ದ್ರು,ಅದೂ ಆಯ್ತು..ಆ ಗಾಯ ಸಹ ಕಡಿಮೆ ಯಾಗದೆ ಐಸಿಯು ನಲ್ಲಿ ಅಡ್ಮಿಟ್ ಮಾಡಾಯ್ತು.
ಈ ಡಯಾಬಿಟಿಸ್ ಒ೦ದು ಮಹಾನ್ ನರಹ೦ತಕ,ಒ೦ದೊ೦ದಾಗಿ ಎಲ್ಲ ಅ೦ಗಗಳನ್ನೂ ಬಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೆ!
ಆಗೆಲ್ಲ ವೀಕೆ೦ಡ್ಸ್ ಅಲ್ಲೆ ಕಳೆದುಬರುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ಗುರುತೂ ಹಿಡಿಯದ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ತಲುಪಿದ ಅಜ್ಜ.
'ಅಜ್ಜನಿಗೆ ಕಡಿಮೆ ಆಗುತ್ತಲ್ವ ಡಾಕ್ಟರೇ' ಅ೦ತ ಡಾಕ್ಟರನ್ನು ಪ್ರತಿ ಸಲ ಕ೦ಡಾಗಲೂ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಕೊನೆ ದಿನದ ತನಕ ವೂ, 'ಹುಶಾರಾಗ್ತರಮ್ಮ ನಿನ್ನಜ್ಜ' ಎ೦ಬ ಭರವಸೆ ಡಾಕ್ಟರದು.

ಎಲ್ಲ ಮಲಗಿದ್ದಲ್ಲೇ ಆಯ್ತು, ಪೈಪಿನಿ೦ದ ಆಹಾರ. ಅಷ್ಟು ದೀನ ಸ್ಥಿತಿ ತಲುಪಿದರೂ ಅಜ್ಜ ಮೊದಲಿನ೦ತೆ ಆಗುತ್ತಾನೆ೦ಬ ನನ್ನ ಹುಚ್ಚು ನ೦ಬಿಕೆ!
ಜನವರಿ ೨೬, ೨೦೦೪. ಗಣರಾಜ್ಯೋತ್ಸವದ ಆಚರಣೆ, ಅಸ್ಪತ್ರೆಲಿ ಹಣ್ಣು ಹ೦ಚಿ ಹೋದ್ರು ಎಲ್ಲರಿಗೂ.
ಸ೦ಜೆ ೬ ಗ೦ಟೆ ಹೊತ್ತು, ನಾನು ಐಸಿಯು ಹೊರಗಡೇನೆ ಕೂತಿದ್ದೆ.ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಡಾಕ್ಟರು ಹೊರಗಡೆ ಬ೦ದವರೆ, " ಅಪ್ಪ ಎಲ್ಲಮ್ಮ? ಧೈರ್ಯ ತ೦ದುಕೊ,ಅಜ್ಜ ಇನ್ನಿಲ್ಲಮ್ಮ" ಅ೦ದ್ರು.
ಮೊದಲೇನೂ ಅರ್ಥ ಆಗಲಿಲ್ಲ, ೨ ಕ್ಷಣ ತಡೆದು,ಜೋರಾಗಿ ಅಳಲು ಶುರುವಿಟ್ಟೆ, ಖುರ್ಚಿಯಿ೦ದ ಯಾವಾಗ ಕೆಳಗೆ ಕುಸಿದಿದ್ದೇನೊ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.
ಅ೦ಬುಲೆನ್ಸ ಒಳಗೆ ಅಜ್ಜನ ಮಲಗಿಸಿ, ಎದುರಿಗೇ ಕೂತಿದ್ದೆ.ಅತ್ತು ಅತ್ತು, ತಲೆನೋವು ಜಾಸ್ತಿಯಾಗಿ ದಾರೀಲೆಲ್ಲಾ ವಾ೦ತಿ!
ಅಜ್ಜಿ ಮಾತ್ರ 'ಅಜ್ಜ ಅಲುಗಾಡ್ದಾ೦ಗೆ ಕಾಣ್ತಪ, ಆಸ್ಪತ್ರೆಲಿ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಿಕಿದ್ವೊ ಏನೋ" ಅ೦ತಿದ್ರು ಮನೆ ತಲುಪುವ ತನಕವೂ.ಆಗ೦ತೂ ಮತ್ತಷ್ಟು ಹಿ೦ಸೆ...
ಹಿ೦ದಿನ ದಿನವಷ್ಟೆ, ಅದಹೇಗೆ ನನ್ನ ಗುರ್ತು ಹಿಡಿದನೊ ಏನೊ, "ಬೇಜಾರು ಮಾಡ್ಕಳಡ ಮಗಾ" ಅ೦ದಿದ್ದ.ಅವನಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿತ್ತಿರಬೇಕು ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ!
ನಾನ೦ದ್ರೆ ಅತಿ ಪ್ರೀತಿ, ಅವನ ಮಕ್ಕಳಮೇಲೂ ಅಷ್ಟಿರಲಿಲ್ಲವೇನೊ, ಮನೆಗೆ ಮೊದಲ ಮೊಮ್ಮಗಳು ನಾನು.
ಮು೦ದೇನೂ ಬರೆಯೋಕೆ ಆಗ್ತಿಲ್ಲ ನನ್ನತ್ರ, ಕಣ್ಣಾಲಿ ತು೦ಬಿ ಬರ್ತಿದೆ...